دیشب گذر دل به لب جام مه افتاد
پرواز ملایک همه بربام شه افتاد
در گنبد مینا همه جا نور رضا (ع) شد
تصویر همه آینه در شامگه افتاد
یکباره زمین نور شد و غرق ستاره
در سینه تنگم نظری زان نگه افتاد
از لطف رضایم (ع) تب سوزان چه فرو خفت
تا چشم دلم ،پر زد و بر بارگه افتاد
درد دل تنگم همه شد غرق شفایش
عشق آمد و دل مست، در آن دامگه افتاد
فیروزه شدم شاعر شیرین سخن عشق
چون نام رضایم (ع) به زبان گاه گه افتاد
«سروده سیده فیروزه حافظیان»
