موضوع سخنرانی:
«برهمن»، همچون «هند» و «هندو»، در ادبیات فارسی واژه‌ای مشهور است. شاعران پارسی‌گوی، از زمان فردوسی از «برهمن» برای اشاره به فردی حکیم، که همیشه در جست‌وجوی معرفت است، استفاده کرده‌اند. حافظ برای نجات از تباهی مزاج دهر، رای «برهمن» را در کنار فکر‌های «حکیمی» به‌کار می‌گیرد. در شعر کلاسیک فارسی، این واژه به نحوی به‌کار بسته شده است که ظرایف شعری چند وجهی یافته است. در آنجا برهمن بیشتر نمایانگر عاشقی متعالی‌ست که با معشوق خود پارسایی و صداقت پیشه کرده است. برهمن در ادبیات فارسی در معنای محدود به یک طبقه‌ی خاص در هند، و در معنای گسترده‌تر، به تمام هندوها، و گاهی تمام هندی‌ها، به عنوان یک کل، اشاره دارد. بیت زیر از چندربان «برهمن»، شاعر پارسی‌گوی دربار شاه جهان، بسیاری از رنگ‌های این اصطلاح را در خود جای داده است:
برهمنی که دلم را بسوخت می گوید
برو برو ز تو بوی کباب می آید
سخنران برنامه، دکتر فرزانه اعظم لطفی، در این سخنرانی به بررسی معانی شاعرانه و فرهنگی واژه برهمن در ادبیات فارسی می‌پردازد.
******
سخنران برنامه-
دکتر فرزانه اعظم لطفی، دانش‌آموخته دکتری دانشگاه جواهر لال نهرو در رشته زبان و ادبیات و فرهنگ اردو، دانشیار و عضو هیئت‌علمی فرهنگ و زبانهای باستانی دانشگاه تهران و رئیس مرکز پژوهشی آسیا در دانشگاه تهران است. ایشان هندپژوه و متخصص مطالعات تطبیقی ایران و هند در حوزه هنر، فلسفه، ادیان، اساطیر، و زبان و ادبیات است. دکتر لطفی بیش از ۳۰ مقاله علمی و پژوهشی به زبانهای فارسی و اردو و انگلیسی در مجلات ملی و بین المللی و ۸ کتاب در
حوزه مطالعات هند به نگارش درآورده است.
@iccriniran
